zaterdag 7 april 2012

Follow me I know the way!

Er staan een glazen vaas in de vensterbank en langzaamaan beginnen de huurders van de vaas wat vorm te krijgen. Ik sta er naar te kijken en....de telefoon gaat.

Het blijkt een vriendin te zijn. Onlangs hebben ze het ''goedje'' van haar man weggebracht om te kijken hoe het ervoor staat met zijn zwemmers . Helaas wil het bij hun nog niet lukken om zwanger te raken en na lang proberen, vele tranen en moeilijke besluiten hebben ze dan uiteindelijk toch de knoop doorgehakt, de medische molen in.

Ze verteld aan 1 stuk , de spermacellen zijn getest en roept wat uitslagen met daarbij de woorden positief, negatief en vraagt me dan of ik weet wat dat in kan houden.....Even denk ik na en bedenk me dan dat ik werkelijk waar geen idee heb over de kwaliteit van de zwemmers van haar man....Nee, sorry, dat weet ik eigenlijk niet, is het je niet uitgelegd?

Nee, onze eigen huisarts was er niet, maar ik wilde toch de uitslagen vast weten, volgende week krijgen we de uitleg. Ok, nog even afwachten dus..

We praten verder..over hoelang ze nu ''al bezig zijn'' , op de goede hoop en over hoeveel mensen er om ons heen toch moeite hebben om zwanger te raken. Zo kennen we een stel dat al jaren bezig is , in de molen zit en nog steeds wacht op dat mooie moment...Een stel wat het uiteindelijk na 10 jaar gelukt is, een prachtige tweeling was het resultaat na jaren pijn en moeite..Het stel wat nog steeds '' maar ''  1 kind heeft en dat steeds de vraag krijgt of ze geen tweede willen....ja, je kan willen wat je wilt, maar het moet je ook maar gegund zijn..Dan nog dat stel waarvan de vrouw me laatst vertelde al heel lang bezig te zijn nadat iemand haar ook recht op de vrouw afvroeg..willen jullie geen kinderen?  Of die mensen van verderop, waarvan iedereen altijd dacht dat ze erg cariere gericht waren en daarom zo laat mogelijk kinderen wilde...pas toen ze zwanger was bleek hoelang ze er moeite voor hadden gedaan...

Wat moet het een emotionele achtbaan zijn. Je bent samen met je partner, woont samen of gaat trouwen, alles op de rit en je besluit dat je graag kinderen samen zou krijgen...en je doet maar, je doet nog maar eens...weken gaan voorbij...maanden komen en gaan en uiteindelijk worden de maanden jaren .  Niemand ziet aan de buitenkant je grote verdriet, je teleurstelling keer op keer en niemand die begrijpt hoe je je voelt falen..waarom werkt dat lichaam niet mee, wat doen we verkeerd...Ik hoop voor die mensen dat ze in hun omgeving mensen hebben met veel begrip en goede luisteroren...

Intussen is het gesprek over gegaan op luchtigere zaken en we lachen om onbenulligheden...genoeg ellende besproken, in gedachte met al die mensen ( en vooral met haar) meegeleefd , nu mogen we weer even aan de zelfspot, vreemde grapjes erover maken en proberen het wat minder zwaar te maken voor dit moment...Erin blijven hangen wil ze niet, kan ook niet, ze moet door...tot dat moment komt...zwanger.  Laten we hopen op dat moment..

We spreken af snel weer wat samen te gaan doen en hangen op...

En na dat gesprek, wat best emotioneel weer was om vervolgens met een knipoog de realiteit wat te verzachten kijk ik weer naar de vaas met dikkopjes.  Op de een of andere manier raak ik blij van binnen en ineens kijk ik er met andere ogen naar...wat eerst vieze drab was , stinkend water en enkel leuk voor de kinderen om naar te kijken ziet er ineens anders uit...

In gedachte hoor ik stemmetjes...'' FOLLOW ME...I KNOW THE WAY!!!! 

Die dikkopjes lijken ineens verdacht veel op die spermacellen uit het begin van de film Look who's talking...Hilarisch veel gewoon....Snel maak ik een foto en stuur hem door naar mijn vriendin met daarbij de tekst....Ze zwemmen prima zo te zien met een vette knipoog erachter.